Marzanna, słowiańska bogini zimy i przemijania, jest symbolem cyklicznej natury życia – każdego końca, który niesie ze sobą początek. W dawnych tradycjach żegnano ją na wiosnę, symbolicznie topiąc lub paląc jej kukłę, by przywołać odrodzenie i nową energię. Dziś Marzanna przypomina o mądrości przemiany i o tym, że w naturze każda zmiana jest częścią większego cyklu, dając nam siłę do pożegnania przeszłości i otwarcia się na nowe początki.

Dziewanna, w słowiańskiej mitologii uosabiała wiosnę, młodość i odradzającą się przyrodę. Przez Słowian postrzegana była jako patronka dzikiej natury i młodych kobiet, symbolizując siłę, wolność i nowe życie. Jej imię pochodzi od „dziewanna”, oznaczającego „dziką” lub „dziewiczą”, co idealnie oddaje jej charakter – niezależną, nieposkromioną moc natury.

Wyobrażano ją jako piękną młodą kobietę z jasnymi włosami, której obecność niosła wiosenne odrodzenie i pierwsze kwiaty. Rytuały i modlitwy związane z Dziewanną koncentrowały się na prośbach o płodność ziemi, ochronę upraw i wsparcie w codziennym życiu. Szczególnie czczono ją w czasie równonocy wiosennej, kiedy to symbolicznie żegnano zimę i wzywano jej opiekę na nowy rok.

Dziś Dziewanna przypomina o harmonii z naturą – inspiruje do troski o środowisko i podkreśla wartość przyrody w naszej codzienności. W dobie globalnych wyzwań jej przesłanie o szacunku i odnowie przyrody nabiera nowego, szczególnego znaczenia.

Brzeginie, w słowiańskiej mitologii, to tajemnicze duchy związane z wodą i przyrodą, pełniące rolę opiekunek źródeł, rzek i jezior. Uważano je za strażniczki harmonii natury, które miały moc uzdrawiania i zapewnienia pomyślności tym, którzy potrafili zyskać ich przychylność. Często opisywane jako piękne, eteryczne istoty, Brzeginie miały dwoistą naturę – mogły przynosić spokój i ochronę, ale także ostrzegać przed zagrożeniami, broniąc swoich wód przed nieproszonymi gośćmi.

Obecność Brzegiń w kulturze przypomina o szacunku do natury i sile, jaka drzemie w wodnych żywiołach, inspirując nas do refleksji nad naszą więzią z przyrodą.

Mokosz, starosłowiańska bogini płodności i opiekunka ziemi, była nie tylko strażniczką życia i twórczości, ale także tajemniczą przewodniczką naszych przodków w cyklu życia i odnowy. Towarzyszył jej pająk, symbolicznie przędący nić życia, który przypominał o nieustannym procesie tworzenia i wzrastania. Maki, kwiaty Mokosz, w kulturze słowiańskiej symbolizowały spokój, ochronę i głęboki związek z naturą – a także przypomnienie, że w harmonii z ziemią i jej cyklami odnajdujemy wewnętrzną moc i inspirację do twórczego życia.